کاش در دنیا ۳ چیز وجود نداشت :

 ۱- غرور

 ۲- عشق

 ۳- دروغ در گفتن کلمه دوست دارم

 آنوقت کسی از روی غرور

 برای عشق دروغ نمی گفت دوست دارم

در به دره   غزل فروش         منم که گیتار  می زنم 

   با هر نگاه به عکست         انگار  خودم رو  می زنم

    همیشه یادتم هر جا که باشم

فـراموشم نکن تازنده باشم

می خوای بری برو

یادت بمونه که تو دنیا فقط خوبی می مونه

دلت دریا شده ،قطره نرونش

دل دریایی رو از خود نرونش

لطافت دل برگ گل یاس

که شبنم از پس چشم تو پیداست

بسه بسه بسه دیگه بسه دیگه

دلم از غصه شکسته نمیگم عشقه تو بسه

بسه دیگه از بهاری که گذشته اون که رفته برنگشته

صدام صدای موندنه لحظه ی از تو خوندنه این دله نا امیدم را به زندگی کشوندنه

خودت میخواستی که برات شعر و ترانه سر کنم از کوچه باغ آرزو به یاده تو گذر کنم

بیتو دلم میگیره پرنده ای اسیره اگه نیای سراغم بدون که خیلی دیره

خدا کنه خودم را کنار تو ببینم گلی که دوسش دارم به دسته تو بچینم

دستم بوی گل می داد

مرا به جرم چیدن

محکوم کردند !

اما هیچ کس نگفت شاید :

گلی کاشته باشم !!!

 اشک عاشق دیدنی نیست

          همه حرفا گفتنی نیست 

رفتی اما عشقت هرگز دیگه از یادت رفتنی نیست

 

 

 

آه بعد از مرگ من یک نفر می اید از جنس غزل

می نشیند در کنار قبر من نیمه شبقطره اشکی بغض سردی گریه ای

در سکوت سرد قبرستان صدایش مثل فریادی بلند مرده ها را نصف شب از خواب بیدار میکند

شمع تاریکی بروی قبر من روشن میکند

نام من بر روی سنگ می درخشد در دل چشمان او

بغض یاری میدهد

شانه های استوارش گریه را سر می دهد

من نگاهش میکنم من صدایش میکنم

او نمیفهمد حضورم را ولی خاطراتش را برایم مرور میکند

زندگی زیبا نبودعشق آمد زندگی یکبار دیگر جان گرفت زندگی زیبا شد

من و او در خیابان های رویا و خیال از پی اینده صحبت میکنیم

اشک یاری می دهد

میزند فریاد و میخواهد مرا

آه رویایم کجایی.آه رویایم بیا!

میروم دستش میان دست من اما چرا او نمیفهمد حضورم را

باز هم در آسمان خاطره باز از آن روز صحبت میکند

آه یادت هست ای رویای من روزهای با تو بودن عشق،دریا،شعر،غم

اه یادت است ای رویای من

میزنم فریاد و آری میدهم

او نمیفهمد حضورم را ولی..........

یک گل سرخ قشنگ میگذارد روی تاریخ وداع

میرود آرام

من صدایش میزنم

آنروز که قلب تو را شکستند
آفرینش شکست
و جهان از هوش رفت
آنکس که قلب تو را شکست
مگر ندید
آسمان را
که سجده ات می کرد
گلها پرسیدند
عازم سفری ؟
به کجا می روی ؟
رنگ پوستت اسطوره این سرزمین است
با چادر نمازت به کدام دیار می روی ؟
از غم گلها
دانستم که ضیافت عشق و تنهایی
همچنان باقی خواهد ماند
چشمانم آسمان را در آغوش گرفت و گریست
اگر دگر بار چشم بگشایم
زمستان خواهد بود
اما
سرو که زرد نمی شود
بگذار پاییز بیاید و برود
در این روزهای کوتاه
پیشانی صبر بلند است
شاید نصیب من پرواز یک گنجشک باشد
اگر تو همچنان بر صندلی ات بنشینی
به زیباییت سوگند
اگر قلبم به حقیقت چشمانت
نپیوندد
می میرد

 

 

سلام ای بی وفا ،‌ ای بی ترحم
 سلام ای خنجر حرفای مردم
 سلام ای آشنا با رنگ خونم
سلام ای دشمن زیبای جونم
بازم نامه می دم با سطر قرمز
 آخه این بار شده من با تو هرگز
 نمی خوام حالتو حتی بدونم
 تعجب می کنی آره همونم
 همونی که زمونی قلبشو باخت
 همون که از تو یک بت ،‌ یک خدا ساخت
 همونی که برات هر لحظه می مرد
 که ذکر نامتو بی جون نمی برد
همونم که می گفتم نازنینم
بمیرم اما اشکاتو نبینم
 همون که دست تو ،‌ مهر لباش بود
 اگه زانو نمی زد غم باهاش بود
حالا آروم نشستم روی زانوم
 ولی دیگه گذشت اون حرفا ،‌ خانوم
 تعجب می کنی آره عجیبه
 می خوام دور شم ازت خیلی غریبه
 خیال کردی همیشه زیر پاتم ؟
 با این نامردیات بازم باهاتم ؟
 برات کافی نبود حتی جوونیم
 تموم شد آره گم شد مهربونیم
 دیگه هر چی کشیدم بسه دختر
 نمی بینیم همو این خوبه ،‌ بهتره
 دیگه بسه برام هر چی کشیدم
 فریبی بود که من از تو ندیدم ؟
 دروغی هست نگفته مونده باشه ؟
 کسی هست تو خیال تو نباشه ؟
عجب حتی دریغ از یک محبت
دریغ از یک سر سوزن صداقت
 دریغ از یک نگاه عاشقونه
 دریغ از یک سلام بی بهونه
نه نفرینت چرا ، این رسم ما نیست
 اگر چه این چیزا درد شما نیست
گل بیتا چرا اخمات توهم شد؟
 چیه توهین به ذات محترم شد ؟
 دیگه کوتاه کنم با یک خدافظ
 که عشق ما رسید به سد هرگز

تمام هستی ام یک قلب پاک است

                                              که آنرا زیر پایت می گذارم

شبی غمگین شبی باران و سرد

                                              مرا در غربت فردا رها کرد

دلم در حسرت دیدار او ماند

                                             مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

به من می گفت تنهایی غریب است

                                            ببین با غربتش با من چه ها کرد

تمام هستیم بود و ندانست

                                            که در قلبم چه آشوبی به پا کرد

دل شکستن

                 سلام به همه ی دوستان عریزم امید وارم که هرگز دچار مشکل  من نشوید

  این وبلاگ روزی به خاطر آمدن شخصی به زندگی من ساخته شد و حالا با رفتش

  به اخر خط رسیده  ودیگر به روز نمیشود این وبلاگ روزی مظهر عشق دوستی وصفا وصمیمیت

  بود وحالا به گورستان تبدیل شده  این روز ها حال من خیلی گرفته است  در یکی از روز های هفته دقیقا

  درظهر پنجشنبه مورخ11/5/86  حدود ساعت 11.30تلفن زنگ زد خلاصه دوستم الهه بود صداش با همیشه فرق

  کرده بود بعد از احوال پرسی کم کم حرفی که ازش حراس داشتم را زد این  اولین شکست من بود واقعا دلم

  شکست  تا چند ساعت همش از خدا می خواستم که زمین دهان باز کنه من را ببلعه آره خلاصه حرفش را زد  

 با کمان اطمینان از من خواست که به دوستیون پایان بدهم و فراموشش کنم  من هنوز امید  را از دست ندادم

 شاید خودش پشیمون بشه

لیلی زیر درخت انار نشست. درخت انار عاشق شد.گل داد سرخ سرخ. گلها انار شد داغ داغ.هر اناری هزار تا دانه داشت. دانه ها عاشق بودند.دانه ها توی انار جا نمی شدند. انار کوچک بود.دانه ها ترکیدند.انار ترک برداشت. خون انار روی دست لیلی چکید. لیلی انار ترک خورده را از شاخه چید.مجنون به لیلی اش رسید. خدا گفت : راز رسیدن فقط همین بود. کافی است انار دلت ترک بخورد

شانه هایش مأمن قلب شکسته‌ام بود. این را همه می‌دانستند که همیشه

برای رهایی از

سنگینی حرفهای نگفته قلبم، شانه‌هایش را با اشک می‌شستم. همه

می‌دانستند که تنفس

من به بازدم او وابسته شده است. اکنون که عازم سفر است انگار

می‌خواهد دوباره دفتر نقاشی

قلبم، سفید بماند و بیقراری روزها و انتظار شبها مثل کابوسی مر

ا اسیر خود کند.